(၁)
“ေရွးသေရာ
အခါ၊ ၿပည္ဗာရာဝယ္၊ ကုေဋၾကြယ္သား သူေ႒းသားသည္” ဆုိသည္႕ ဗာရာဏသီ သူေ႒းသားနဲ႕ ပထမ သံဂၤ ါယနာ ဒကာေတာ္
မင္းတရား အဇာတသတ္ ကုိ လူတုိင္းသိမယ္ထင္ရဲ႕၊
တရားထူး ရခဲ႕သင္႕ရဲ႕နဲ႕
မရခဲ႕တဲ႕သူမ်ား၊
တေယာက္က အေဖကုိ
သတ္၊ တေယာက္က ပညာမတတ္ နဲ႕ သံသရာ ေရွ႕ဆက္ေတြထိ ေနာင္တတရားေတြခ်ည္း ထြန္းလင္းစုိက္ပ်ဳိးခြင္႕
ရခဲ႕တဲ႕ သူမ်ား အၿဖစ္ ပိဋကတ္ၾကား လူသိမ်ားခဲ႕တဲ႕ သူေတြပါ ၊
(၂)
ေၿပာခ်င္တာက၊
ဘာေၾကာင္႕ ခုေခတ္ လူေတြ မဂ္ဖုိလ္ အဆင္႕ တရားထူးကုိ ရဖုိ႕ ဒီေလာက္ ခဲယဥ္းေနတာလဲ ဆုိတာပါ၊
လူအမ်ဳိးမ်ဳိး
နတ္အေထြေထြၾကား ပါရမီ ရင္႕သန္တဲ႕ သတၱဝါ ဆုိတာ သူသူ ငါငါ က်င္လည္ေနမွဳၾကီးထဲ ရွိခ်င္
ရွိေနမွာပါ၊
ဗုဒၶအရွင္
မိန္႕မွာေတာ္မူတဲ႕ စကားေတာ္ တခြန္းရွိပါတယ္။
“အာနႏၵာ ေႏွာင္းေခတ္ သာသနာ ဟာ သူ႕ဆရာနဲ႕ သူ႕ဒကာ ကြ်တ္တမ္းဝင္ၾကလိမ္႕မယ္” တဲ႕
ဗုဒၶ ဘုရားရွင္
တည္ေထာင္ေတာ္မူခဲ႕တဲ႕ ဗုဒၶဝါဒ ဟာ ဓမၼနဲ႕ တည္ေဆာက္ထားတာပါ၊
ဗုဒၶ အရွင္
ကုိယ္ေတာ္တုိင္ ဘဝ တစ္ေလွ်ာက္လုံး ဓမၼကုိ မွီခုိၿပီး ေနရပါတယ္လုိ႕ ဝန္ခံေတာ္မူခဲ႕တယ္
မဟုတ္လား
(၃)
“အခ်ဳိ႕တရားေဟာရာ၌
အခ်ိန္ကုိ မသိတတ္ပဲ မၿပီးႏုိင္ မဆုံးႏုိင္ ေဟာတတ္ၾက၏၊
ဗုဒၶကား ထုိသုိ႕
မဟုတ္ ၿပန္ခ်ိန္ႏွင္႕ ကုိက္ေအာင္ အဆုံးပုိင္းၿခား ထား၍ ေဟာေတာ္မူ၏၊”
မဟာဂႏၶာရုံ
ဆရာေတာ္ ဘုရားၾကီး(ၿဗဟၼဇာလသုတ္ ၿမန္မာၿပန္ စာအုပ္မွ)
ဗုဒၶအရွင္ရဲ႕
ပုဂၢလႏွင္႕ ဓမၼ ညီမွ် ေအာင္ ေဟာၾကားတတ္မွဳ၊ ကြ်တ္ထုိက္သူရဲ႕ လုိလားခ်က္ေပၚမူတည္ အခ်ိန္ကုိ
သိတတ္စြာၿဖင္႕ ေဟာၾကားမွဳတုိ႕ဟာ ဗုဒၶအရွင္ရဲ႕ ဓမၼအေပၚ ထားတဲ႕ အေလးနက္ စိတ္ထားပဲ ၿဖစ္ပါတယ္၊
တခါက ဘုန္းေတာ္ၾကီးတပါး
ေက်ာင္းတုိက္ႏွင္႕ အတန္ငယ္ေဝးေသာ အရပ္မွ ဆြမ္းစားလာပင္႕ရာ “ဆြမ္းမစားခင္ တရားေဟာအံ႕”ဟု
ဆုိကာ ယက္ေတာင္ၾကီး ပုိက္၊ စိတ္ၾကဳိက္ ဟဲလုိက္ရာ လာပင္႕တာက ၁၀ နာရီ အလွဳအိမ္ေရာက္ေတာ႕
၁၁ နာရီ တရားေဟာတာက ၁၂ နာရီ ၿဖစ္သြား၍ ဘုန္းၾကီးနွင္႕ ေနာက္လုိက္မ်ား ဆြမ္းအငတ္ခံခဲ႕ရရွာသည္
ဟူသတတ္၊
ေနာက္လုိက္မ်ားမွာေတာ႕
ဆရာသမားမုိ႕ မေၿပာသာ၊
“ကေလးမွားေတာ႕
ေၿဗာတီး
လူၾကီးမွားေတာ႕
ေဆာရီး” ဆုိသလုိ
“နာရီ မပါလုိ႕ပါကြာ
ေဆာရီး” ဆုိတဲ႕ စကားနဲပဲ တေနလုံး ဗုိက္ေမွာက္ေနခဲ႕ရပါသတဲ႕၊
(၄)
မိတ္ေဆြ ရဟန္းေတာ္
တစ္ပါးေၿပာဖူးသလုိ
တရားပြဲ တစ္ပြဲမွာ
ဓမၼကထိက ႏွစ္ပါး ပင္႕ထားပါသတဲ႕၊
ပထမေန႕က သုတၱန္ေဇာင္းေပးေဟာတဲ႕
ဓမၼကထိက၊
ဒုတိယေန႕က
ဝိပႆနာ အားသာတဲ႕ ဓမၼကထိက၊
သုတၱန္ဘုန္းၾကီးက
“ဒါနက ေကာင္းတယ္ လွဳၾက၊ တန္းၾက၊ ေပးေဝၾက နိဗၺာန္တံခါးကုိ အေရာက္သြားဖုိ႕ ဒါနတရားနဲ႕
ေလွကားထစ္ေတြကုိ ခုတ္ထြင္းထုရမယ္ပါ႕” ဆုိေတာ႕
ေနာက္ေန႕
ဝိပႆနာ ဘုန္းၾကီးက “အိမ္း ဒါန ဆုိတာ သံသရာရွည္ရာ ရွည္ေၾကာင္းပင္ ၿဖစ္ေပေတာ႕သည္ ဒကာတုိ႕၊
ဝိပႆနာ တရား ပြါးမ်ားႏုိင္မွသာလွ်င္”
တကယ္ေတာ႕
ၿမန္မာလူမ်ဳိးဆုိတာလဲ ပလႅင္ၾကီးေပၚက ကုိယ္ေတြ ဘာေၿပာေၿပာ ေစာဒက မတတ္ရွာပါဘူး၊
“သာဓု သာဓု၊
ေကာင္းဒယ္ဖ်ာ႕ ေကာင္းဒယ္ဖ်ာ႕” နဲ႕ ေခါင္းညိတ္တတ္ၾကတာ ကလား
(၅)
ယေန႕ေခတ္
ဂလုိဘယ္ ရြာၾကီးထဲ တရားထူးရတဲ႕ သူေတြ ဘာေၾကာင္႕ ရွားလာသလဲ?
အဂုၤတၱဳိရ္
ပါဠိေတာ္လာ ဗုဒၶအရွင္ ေဟာတဲ႕ အေၾကာင္းတရား တခုခုနဲ႕ ၿငိစြန္းေနတဲ႕ သူဟာ ဘယ္ေလာက္ တရားနာနာ
တရားထူးရမဲ႕ သူ စရင္းထဲ မဝင္ပါဘူး၊
(၁) တရား
စကားကုိ ကဲ႕ရဲ႕သူ
(၂) တရားေဟာ
ပုဂၢဳိလ္(ဓမၼကထိက) ကုိ ကဲ႕ရဲ႕သူ
(၃) ကုိယ္႕
ကုိယ္ကုိ ကဲ႕ရဲ႕သူ
(၄) စိတ္အာရုံ
ၿပန္႕လြင္႕၍၊ တရားအေပၚ အာရုံ စုစည္းတည္မေနပဲ တရားနာသူ
(၅)တရားေတာ္
အေပၚ၌ (အေယာနိေသာ မနသိကာရ) မသင္႕မတင္႕ ႏွလံုးသြင္းသူ
(၆)တရားစကားကုိ
နားလည္ႏုိင္တဲ႕ ပညာမရွိ၊ ထုံထုိင္း ဖ်င္းအ သူ
(၇) တရား
မသိပဲ ‘ငါ တရားသိေနၿပီ’ ဟု ကုိယ္႕ကုိယ္ကုိ မွတ္ထင္သူ
(၈) ေဒါသ
စိတ္ၿဖင္႕ တရားနာသူ
(၉) ကဲ႕ရဲ႕
အၿပစ္တင္လုိေသာ စိတ္၊ အၿပစ္အနာဆာကုိ ရွာလုိေသာ စိတ္ၿဖင္႕ တရားနာသူ
(၁၀)တရားေဟာ
ပုဂၢဳိလ္ အေပၚ ေဒါသၿဖစ္လွ်က္ တရားနာသူ
(၁၁)ပဥၥနႏၱရိယကံ
၅ ပါး တစ္ပါးပါး က်ဳးလြန္မိထားသူ
(၁၂)မွားယြင္းေသာ
အယူ၌ အယူသီးသူ
(၁၃) အဟိတ္
ဒိြဟိတ္ ပဋိသေႏၶ ဟူေသာ ဝိပါတ္ အတားအဆီး ရွိသူ
(၁၄) သဒၶါတရား
မရွိ၊ မဂ္,ဖုိလ္ ရေအာင္ တရားအားထုတ္လုိေသာ ကုသုိလ္ ဆႏၵမရွိ၊ ပညာ မရွိသူ
(၁၅)ၿမတ္စြာဘုရား
ေဟာၾကားအပ္ေသာ သုတ္ ဝိနည္း အဘိဓမၼာ ကုိ ေဟာၾကားသည္ရွိေသာ္ နာယူလုိစိတ္ မရွိသူ
(၁၆) ေဟာၾကားမွဳကုိ
နားစုိက္မေထာင္သူ၊ နားစြင္႕မထားသူ
(၁၇) တရားေတာ္ကုိ
နားလည္ သေဘာေပါက္လုိစိတ္ၿဖင္႕ တရား မနာသူ
(၁၈) တရား
အႏွစ္သာရ ကုိ မယူဘဲ တၿခား အႏွစ္မဟုတ္သည္မ်ားကုိသာ မွတ္သားသူ
(၁၉)ၾကီးပြါးတုိးတက္မွဳ
အနွစ္တရားမ်ားကုိ ပယ္စြန္႕ မလုိက္နာသူ
(၂၀)သာသနာေတာ္အား
မေလွ်ာ္ေသာ အလုိၾကဳိက္ အယူဆႏွင္႕ ၿပည္႕စုံသူ
(၆)
လူ႕ေလာကထဲ
ေရာက္၊ သာသနာေတာ္နဲ႕ ေတြ႕ပီ ဆုိကတည္းက ေတာ္ရုံ တန္ရုံ ပါရမီ အခ်ဳိးေတာ႕ မဟုတ္ပါဘူး၊
အတိတ္ေကာင္းလွ်က္နဲ႕
ပစၥဳပၸန္ ဓာတ္စာ မတည္႕ရင္လဲ အလြဲေတြနဲ႕ ၾကဳံတတ္တာမုိ႕ အထက္ပါသူ အမ်ဳိးစားထဲ မပါမိေအာင္
တတ္ႏုိင္သေလာက္ ေရွာင္ၾကဥ္မိၾကေစဖုိ႕……………………
No comments:
Post a Comment