“အေကြ႕…….”

ဒီဇင္ဘာ အေအးဒဏ္ေတြကုိ တေဇာင္းတုိက္ ဝင္လာတဲ႕ သတင္းတစ္ပုဒ္ က သူ႕နားတခြင္ကုိ ပူထူသြားေစသည္၊

“သားေရ သင္းသင္းရီ သိလား”

“သိတယ္ေလ အေမရဲ႕၊ သားတုိ႕ က်ဳရွင္ဆရာမပဲ၊ ဘဘ ဦးေအာင္သန္းရဲ႕ သမီးေလ၊”

“ေအး သူေသၿပီ သားရဲ႕”

သံသရာ စက္ရထားရဲ႕ ခုတ္ေမာင္းသံေတြက သိပ္ၿမန္လြန္းလွေပ၏၊

………………………………………………….

“ဟဲ႕ ေဝယံစုိး နင္ ေက်ာ္စုိးဝင္းကုိ မႏုိင္ဘူးလား၊ ၿပန္ခ်ေလဟာ”

“မႏုိင္ဘူး ၿဗဲ(ငုိသံ)”

“ဟြန္း ေယာက္်ား မဟုတ္တာ က်ေနတာပဲ”

“ဟဲ႕ ေက်ာ္စုိးဝင္း နင္ဟာေလ ကေလးကုိ သိပ္အႏိုင္က်င္႕တာပဲ၊”

ဘယ္ေတာ႕ မဆုိ သူ႕ဘက္က မားမားမတ္မတ္ ရပ္တည္ေပးတဲ႕ ဆရာမတေယာက္၊

ညီအကုိခ်င္း ရန္ၿဖစ္တာေတာင္ ကေလးကုိ အႏုိင္က်င္႕ရမလား ဆုိၿပီး သူ႕ဘက္က ကာကြယ္၊ အကုိ႕ေခါင္းကုိ ေဒါက္ခနဲ ေခါက္၊ သူ႕ အတြက္ အႏုိင္ယူေပးတတ္တဲ႕ အေဒၚလုိေရာ ဆရာမလုိေရာ ခ်စ္ခင္ရတဲ႕ သူ၊

ခုေတာ႕ ၿဗဳန္းစားၾကီး ေသၿပီ ဆုိပဲ၊

တကယ္ဆုိ ဆရာမ ေသခ်ိန္မွာ အသက္က ၃၉ ေလာက္္ ရွိဦးမည္၊ ဒီလုိပင္ ထင္သည္ အတိက်ေတာ႕ မသိ၊

ကေလး ႏွစ္ေယာက္ က်န္ခဲ႕ရွာသည္၊ ေက်ာင္းကုန္း ဆုိတဲ႕ ၿမစ္ဝကြ်န္းေပၚ ၿမဳိ႕ေလးက တႏွစ္တခါ ေရၾကီး တဲ႕ စရင္းထဲ အၿမဲ ပါတတ္သည္၊ ေရၾကီးတဲ႕ အခ်ိန္ေတြ ဆုိ ညီ အကုိ ႏွစ္ေယာက္ ဆရာမ အိမ္ေရွ႕သြား ေရကူးၿပီး ကၿမင္းေက်ာ ထၾကလြန္းလုိ႕ ေရထဲမွာ တုတ္တေခ်ာင္းနဲ႕ “ေတာ္ေတာ႕ ခု အိမ္ေပၚတတ္” ဆုိၿပီး ခေမာက္ေဆာင္း လုိက္လုိက္သတိေပးရွာတဲ႕ ဆရာမ

ၿပီးရင္ သူကုိယ္တုိင္ ေရခ်ဳိး ဆပ္ၿပာတုိက္ေပးၿပီး သနပ္ခါး ကုိယ္တုိင္ ေသြးကာ ဂနာ မၿငိမ္တဲ႕ တူႏွစ္ေကာင္ ကုိ “ဟဲ႕ ၿငိမ္ၿငိမ္ေနၾကစမ္း” လုိ႕ ေအာ္ရင္း ေငါက္ရင္း သနပ္ခါးလိမ္းေပးရွာတဲ႕ ဆရာမ၊

သူတုိ႕ ညီအကုိ ႏွစ္ေယာက္လုံး မၾကဳိက္ဆုံး စကားကုိ ခဏခဏ ေၿပာတတ္တဲ႕ ဆရာမ

“ၿပီးရင္ စာက်က္ရမယ္ ေနာ္၊ ဟဲ႕ ႏွစ္ေကာင္”

ခုေတာ႕ ေသၿပီတဲ႕ ၊ ဘုရားေဟာတဲ႕ စကားေတြ သင္ၾကားထားၿပီ သခၤ ါရေတြကုိ သူက မင္းမူခ်င္ေသးသည္၊

တကယ္ဆုိ ဆရာမ က ငယ္ငယ္ေလး ရွိေသးတာပဲ၊

မယုံႏုိင္၊

ေသခ်ာေအာင္ အေမ႕ကုိ ေမးလုိက္မိသည္၊

“ဟုတ္လုိ႕လား အေမရ”

“ေအး ဟုတ္တယ္ သားရဲ႕၊ TV ေဆးေတြ ေသာက္တာမ်ားၿပီး ေဆးဒါဏ္ေၾကာင္႕ ….”

“ေတာ္ၿပီ အေမရာ ဆက္မေၿပာေတာ႕နဲ႕”

စကားစ ကုိ ၿဖတ္လုိက္ရသည္၊ ဗုဒၶအရွင္ၿမတ္ကေတာ႕ ဘယ္အခ်ိန္၊ ဘယ္အရြယ္၊ ဘယ္ေနရာမွာ ေသရမယ္ ဆုိတာ မသိႏုိင္ဘူး တဲ႕ ၊

ခ်စ္ခင္သူတုိ႕ႏွင္႕ ခြဲခြါရၿခင္းသည္လည္း ဒုကၡတစ္မ်ဳိးပင္ၿဖစ္ေပ၏၊ တကယ္ဆုိ ေသၿခင္းတရား နဲ႕ သက္ရွိသတၱဝါ က အမႊာေတြလုိ ခြဲမရ၊ သြားႏွင္႕ေပဦးဆရာမရယ္…………….

ဖတ္မိတဲ႕ ဆရာဓမၼဂဂၤ ါရဲ႕ စကားေလးက ရင္ထဲ ေရာက္ေစသည္၊

 “ရွင္ဥတၱမေရ….. သံသရာေတြ ေကြ႕ပဲေကြ႕ႏိုင္လြန္းလွေပါ့”