ၿမဳိ႕ၿပနဲ႕
ေက်းလက္ ကြာဟမွဳေတြကုိ တစစ္စစ္ ခြါရင္း ၾကည္႕လုိက္ေတာ႕ ေက်းလက္ရဲ႕ လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ အၿပဳံးေလးေတြက
ၿပဳတ္ၿပဳတ္က်လာသည္၊
ပြင္းလင္းမွဳ
၊ ရုိးသားမွဳ
ၿမဳိ႕ၾကီးသား
ကိုယ္ေတာ္ကုိ စကား ေၿပာခ်င္ရဲ႕နဲ႕ စကားမေၿပာရဲ သလုိ ရွက္ႏုိးႏုိး မ်က္ႏွာထားေလးေတြ
တကယ္႕ကုိ
ရဟန္းတစ္ပါးရဲ႕ ဆည္းဆာနဲ႕ လုိက္ဖက္လြန္းလွေသာ ကဗ်ာ တပုဒ္….
ကုိယ္ကလဲ
ကုိယ္ပင္ ၂ ႏွစ္တခါ ၁ ႏွစ္တခါမွ ပိဋကတ္ စာအုပ္ေတြၾကားထဲက လြတ္လြတ္ ကြ်တ္ကြ်တ္ ထြက္ခြင္႕ရသမုိ႕
ရြာၿပန္ခ်ိန္ေတြမွာ ကုိယ္က လြပ္လြပ္လပ္လပ္ တအိမ္တက္ တအိမ္ဆင္း ဟုတ္တာေတြေရာ မဟုတ္တာေတြေရာ
ၾကြားဝါသြားတတ္ေသးသည္ကုိး၊
အမ်ားအားၿဖင္႕ေတာ႕
သူ႕ေဆြးေတာ္ မ်ဳိးေတာ္မ်ားက အမ်ဳိးကုိယ္ေတာ္ေလးကုိ ၾကည္ညဳိရင္းစြဲထက္ မ်က္ႏွာေၿပာင္တဲ႕
ရဟန္းေလး အၿဖစ္ ခင္မင္ရင္းစြဲၾကသည္က မ်ားသည္၊
(သုိ႕ေသာ္
ဒီကုိယ္ေတာ္က ဂုိက္ေပးၾကမ္းၿပီး ေငါက္ထည္႕လုိက္ရင္လည္း ၿငိမ္ေနၾကတာ ၊ အဲ႕လုိ ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ႕
ကုိယ္႕အမ်ဳိးေတြေပါ႕)
မိတ္ေဆြမ်ားေၿပာသလုိ
“ကုိယ္႕လူ သကၤန္းအားကုိးနဲ႕ မုိက္ေနသလားဗ်ာ၊ ပဋိစၥသမုပၸါဒ္ စက္ဝုိင္းၾကီး ေတြ႕ဘူးတယ္
ဟုတ္၊”
ကုိယ္ေခါင္းညိတ္ၿပလုိက္ေတာ႕
“ေအး အဲ႕လုိပဲဗ်
စက္ဝုိင္းက အစကေနသြား အဆုံးက်ေတာ႕လဲ ဒီအစကုိ ပဲ ၿပန္ေရာက္ၿပီး ဆုံးတာဗ်၊ လည္တတ္သဗ်ာ၊
သိပ္မမုိက္ေလနဲ႕၊ ေရွ႕က ၿပဳလုိက္တဲ႕ အကုသုိလ္ပဲ ၿဖစ္ၿဖစ္ ကုသုိလ္ပဲ ၿဖစ္ၿဖစ္ ေနာက္ဆုံးေတာ႕
ကုိယ္႕ေနာက္ေက်ာပဲ ၿပန္ေရာက္သဗ်”တဲ႕
မွတ္သားရပါရဲ႕၊
ဒါနဲ႕ ငယ္ငယ္ကေက်ာင္းတက္ေဖၚ
ဒကာေတာ္ေလး တေယာက္ရဲ႕ အိမ္အေရာက္၊
သူကပ္တဲ႕
အရာေတြ ပါးၿဖဲ နားၿဖဲဘုန္းေပးရင္းနဲ႕၊ ဒကာေတာ္ေလးရဲ႕ အိမ္ေထာင္ေရး အေၾကာင္းကုိ ေရာက္သြားတယ္၊
ကုိယ္ကလဲ စပ္စုတာကုိး….
“ကုိယ္႕လူ
အိမ္ေထာင္က်ၿပီလား”
“မက်ေသးပါဘူး
ဦးဇင္းေလးရာ”
ငယ္ငယ္ကတည္းက
ေက်ာင္းတက္ေဖၚလဲၿဖစ္ ရင္းလဲရင္းႏွီးသူေတြ ဆုိေတာ႕ ေခၚေနက်အတုိင္း သူက တရင္းတႏွီး ဦးဇင္းေလးလုိ႕ပဲ
ေခၚေလ႕ ရွိသည္၊
ရွိေစေတာ႕
ဆက္မယ္………
“အဟမ္း ကုိယ္႕လူ
အသက္ေတြလဲ ၾကီးၿပီ၊ အိမ္ေထာင္မွဳ ဘုရားတည္ ေဆးမွင္စုတ္ထုိး
ဤသုံးမ်ဳိး
ခ်က္မပုိင္လွ်င္ ေနာက္က်ရင္ ခက္႕သည္႕ အမ်ဳိးတဲ႕ဗ်”
“အမ္ ဦးဇင္းေလးကလဲ
ေနာင္ၿပင္ရန္ ခက္သည္႕ အမ်ဳိးပါ”
ကုိယ္က မ်က္ႏွာကုိ
ခပ္တည္တည္ လုပ္လုိက္ကာ
“ကုိယ္႕လူ
အဲ႕ေဆာင္ပုဒ္က ေရွးလူၾကီးေတြ သူတုိ႕ ၿမင္သေလာက္ေလး ေရးသြားတာ တကယ္တမ္းဆုိ ေနာက္က်ရင္လဲ
ခက္တဲ႕ အမ်ဳိးပဲဗ်၊
“စဥ္းစားၾကည္႕
အိမ္ေထာင္မွုဳမွာ ေနာက္က်ရင္ “ၾကီးမွဝက္သတ္ေပါက္တယ္” ဘာညာနဲ႕ ေၿပာဆုိခံရႏုိင္တယ္ဗ်၊
အသက္ၾကီး
ေသခါနီးမွ ဘုရားတည္ရင္လဲ ဘုရားက ေဆာက္လုိ႕မွ မၿပီးေသးဘူး ေသသြားရင္ လုပ္ေနဆဲ ကုသုိလ္ေတြ ဖ်က္စီး ခံရသလုိပဲေလ၊
ေဆးမွင္စုတ္ထုိးကလဲ
ၾကည္႕၊ ေနာက္က် အသက္ၾကီးမွ ေဆးမွင္ေၾကာင္းေတြ ထထုိးရင္လဲ “အရူးၾကီး”လုိ႕ ေၿပာခံေနရမယ္၊”
“ထားပါေတာ႕
ထားပါေတာ႕ ဦးဇင္းနဲ႕ က်မွ ေရွးလူၾကီးေတြ စကား အကုန္ ၿပင္ရမလုိ ၿဖစ္ေနၿပီ”
“အင္း ၾကဳိက္မဲ႕
သူ မရွိလုိ႕လား ကုိယ္႕လူရ”
“မဟုတ္ပါဘူး
ၾကဳိက္မဲ႕သူေတာ႕ ရွိပါတယ္ ကုိယ္က ဖြင္႕မေၿပာတာ”
“အဲ႕ ဖြင္႕ေၿပာလုိက္ေလကြာ”
(အားေပးတာ အားေပးတာ :P)
“မေၿပာခ်င္ပါဘူး
ဦးဇင္းေလးရာ”
“အလုိ.. ဘာလုိ႕”
“ကုိယ္ ေၿပာခဲ႕တဲ႕
စကားအတြက္ တာဝန္ယူႏုိင္ရင္ အဟုတ္သား၊မယူႏုိင္ရင္ တဖက္လူကုိ အားနာစရာ”
သာမန္ ေက်းလတ္သား
တစ္ေယာက္ဆီက ရုိးရွင္းတဲ႕ သစၥာတရားကုိ သူက ယဲ႕ယဲ႕ေလး ေထာက္စမ္းမိသြားသည္။
ေအာ္ ၿဖစ္ရေလ
ကုိယ္႕ ဒကာေတာ္ရယ္၊
ဗုဒၶအရွင္ကေတာ႕
“ေၿပာတဲ႕ စကားဟာ မွန္လဲ မွန္ရမယ္၊ တပါးသူအတြက္ အက်ဳိးလဲရွိရမယ္၊အဲ႕လုိစကားမ်ဳိးကုိမွ
ငါဘုရားေၿပာေတာ္မူ၏” ဟု ကုိယ္ေတာ္ၿမတ္ရဲ႕ စကားလုံးေပၚထားတဲ႕ ရဲတင္းတဲ႕ သစၥာ ကုိ မင္းသားအဘယ
က ေခါင္းတညိတ္ညိတ္ ခ် ၾကည္ညဳိမဆုံး ၿဖစ္ခဲ႕ဘူး၏။
ကုိယ္ကေတာ႕
လြန္ခဲ႕ေသာ ႏွစ္မ်ားဆီ က ဖတ္ခဲ႕ဘူးတဲ႕ ငူငွက္ေလးေတြရဲ႕ သစၥာတရားဆီ တေရႊ႕ေရႊ႕
…………………..
“ငူ”ဆုိတဲ႕
ငွက္မ်ဳိးႏြယ္ေလးက အညာရပ္ေတြ ဆီမွာ ရွိတတ္၏၊ တဲ႕
အုပ္စုလုိက္ေနတတ္ၿပီး
သစ္ပင္ၾကီးၾကီး ေညာင္ပင္လုိ မက်ဥ္းပင္လုိ ခပ္ၾကီးၾကီး သစ္ပင္မ်ဳိးေတြမွာ နားတတ္သည္၊
ေတာသားကေလးငယ္တုိ႕
ဓေလ႕အရ ပုဆုိးကုိ စလြယ္သုိင္း၊ ေလာက္ေလးခြ တလုံးနဲ႕ ငူငွက္ေတြ နားေနခိ်န္ သစ္ပင္ေအာက္ကုိ
အသာေလးသြား၊ ေဖါက္ခနဲ ေအာက္ကေန ရမ္းၿပစ္ခ်လုိက္ တေကာင္မဟုတ္ တေကာက္ကေတာ႕ မွန္ၿပီး ဘုတ္
ခနဲ က်လာတတ္ၿမဲ၊
ငူငွက္ေလးေတြက
ေလးစာမိၿပီး ေအာက္ေၿမၿပင္ေပၚ က်ၿပီ ဆုိတာနဲ႕ သူတုိ႕ စားထားတဲ႕ အစာေတြ အကုန္လုံးကုိ
အန္ထုတ္ၿပီး အသက္ကုိ စြန္႕ၿပီး ေသၾက၏။ တဲ႕
သေဘာကေတာ႕
ငါတုိ႕ စားထားတဲ႕ အစားစာ ေတြထဲမွာ မင္းတုိ႕ စုိက္ထားတဲ႕ စုိက္ခင္းေတြထဲက အရာေတြ မပါဘူး၊
ငါတုိ႕ လုပ္ခဲ႕တဲ႕ အမွဳတုိင္း သူမ်ားကုိ မထိခုိက္ဘူး၊ ငါတုိ႕ ဘာမွ အမွားလုပ္မထားဘူး
ဆုိတာ သက္ေသၿပခဲ႕ၾကတာ တဲ႕၊
သူတုိ႕ လုပ္ခဲ႕တဲ႕
အရာအတြက္ သက္ေသၿပရဲတဲ႕ ေလာကေပၚထားတဲ႕ သူတုိ႕ရဲ႕ သစၥာတရားပါ၊
ကုိယ္တုိ႕ေရာ
ကုိယ္တုိ႕ လုပ္ခဲ႕ ေၿပာခဲ႕ ၾကံခဲ႕တဲ႕ အရာေတြ အတြက္ ဘယ္အတုိင္းတာအထိ သစၥာတရားထားခဲ႕ရဲလဲ၊
တကယ္ေတာ႕
သာကီဆုိတဲ႕ ဒီရဟန္းေတာ္ဟာလည္း “သစၥာ မရွိတဲ႕ သူ”
တစ္ေယာက္ပဲလား၊
ေမးခြန္းမ်ားစြာ
မ်က္လုံးစြာ………..
ေလာကဓာတ္ၾကီးထဲ
သက္ၿပင္းခ်သံေတြ စူညံ က်ယ္ေလာင္စြာ…………..
ေလာကဓာတ္ၾကီးထဲ သက္ၿပင္းခ်သံေတြ ဆူညံ က်ယ္ေလာင္စြာ……
ReplyDelete